Natascha, 38 jaar is altijd al fanatiek sporter geweest. Sport is haar lust en leven. Op haar 4e deed ze al aan klassiek ballet. In die tijd woonde ze met haar ouders en twee oudere broers in België. Als tiener ruilde ze klassiek ballet om voor hockey. In België was hockey niet zo populair als in Nederland. Omdat ze toen in Maastricht naar school ging, speelde ze in Nederland. Later zijn ze naar Zuid-Limburg verhuisd. Natascha was bloedfanatiek met hockey. Tijdens de hockey training, in 1998, ging het mis. Ze verzwikte haar enkel en kreeg klachten aan haar rechtervoet.
“Ik kreeg toen net nieuwe schoenen. Ik dacht ‘even goed bewegen en weer door’. De volgende dag ging het lopen moeilijker en ben ik toch maar naar de huisarts gegaan”.
“Dat gaat wel weer over”
“De huisarts gaf aan dat ik een scheurtje in mijn enkelband had en dat ik zes weken niet mocht trainen. Het gaat vanzelf weer over, dacht ik. Het ging alleen steeds verder bergafwaarts. Mijn voet bleef steenkoud, ik kreeg een verkleuring op mijn voet en mijn dekbed begon steeds zwaarder aan te voelen. Ik koppelde dit steeds terug naar mijn huisarts, maar kreeg elke keer te horen dat ik geduldig moest zijn”.
“In de tussentijd liep ik steeds moeizamer en begonnen mijn leerkrachten op de middelbare school zich zorgen te maken. Ik was toen 16 jaar en mijn vader zag mij steeds verder achteruitgaan. Hij regelde een afspraak bij de huisarts en toen werd ik eindelijk doorverwezen om röntgenfoto’s te laten maken. De huisarts constateerde toen dat het CRPS was en ik kreeg een folder mee. Wel zei de huisarts ‘het is een vreselijke aandoening en het kan lang duren!’ Ik was vooral onder de indruk van het feit dat ik mogelijk met een amputatie te maken zou kunnen krijgen”.
“Alles was onzeker”
“Ik ging een onzekere periode in. Tijdens de middelbare school volgde ik de richting verzorging. Mijn herstel was onzeker waardoor ik veel moest uitstellen en mijn leven opnieuw moest inrichten. Toen ik mijn diploma had behaald, adviseerde mijn decaan om niet verder te gaan in de zorgsector omdat dit te zwaar zou zijn. Ik liep toen op twee krukken en ging een onzekere toekomst tegemoet. Ik was 18 en vond mijzelf te jong om te gaan werken en wilde verder studeren”.
“Gelukkig was ik erg creatief. Ik had verschillende hobby’s waaronder fotografie. Ik ben toen naar de Kunstschool in België gegaan. Met mijn CRPS ging het steeds slechter, waardoor ik mijzelf steeds tegenkwam in alle dingen die ik wilde ondernemen. Dat was erg frustrerend”.
“Mijn grootste passie hockey moest ik opgeven. Ik bleef gelukkig positief en ging op zoek naar een andere sport waar ik mijn energie in kwijt zou kunnen”.
“Rolstoeltennis”
“Ik ben toen begonnen met rolstoeltennis en kwam er al snel achter dat ik hier minder tegen mijn beperkingen aanliep. De tennis gaf mij veel vreugde en energie. Vanwege twee auto-ongevallen heeft mijn tenniscarrière jammer genoeg lang stilgelegen”.
“Ik vind het belangrijk dat de toekomstige generatie aangepast kan sporten. Sporten zorgt voor vrijheid, meer energie, meer zelfvertrouwen en meer kracht. Ik ben op dit moment bezig met een opleiding tot tennisleraar zodat ik in de toekomst tennisles kan geven. Ook mag ik bij mijn huidige tenniscoach stagelopen om kinderen te laten rolstoeltennissen. Ik vind het prachtig om de jeugd in beweging te zien en dat geeft mij veel energie”.
“Werken gaat niet”
“Werken lukt mij niet en ik vind dit erg moeilijk om te accepteren. Op dit moment zet ik mij dolgraag in als vrijwilliger. Ik ervaar dit als dankbaar werk en je wordt gerespecteerd zoals je bent. Inmiddels ben ik al vijf jaar vrijwilliger binnen de Patiëntenvereniging CRPS. Het geeft mij veel voldoening wanneer ik anderen op weg kan helpen. Ook ben ik vrijwilliger bij de Johan Cruyff Foundation en de lokale voetbalvereniging in Schijndel. In de toekomst hoop ik mijn eigen foundation op te mogen zetten”.
“Ik loop regelmatig op tegen onbegrip. Pijn zie je niet aan de buitenkant, terwijl pijn veel impact heeft op iemands leven. Ik toon graag initiatief en zie er leuk uit. Dit past niet bij het plaatje dat mensen in hun hoofd hebben bij iemand met pijn. Ik zet mij graag in voor mijn medemens en beoefen mijn sport op vrij hoog niveau, maar dit vergt wel heel veel energie van mij. Toch wil ik dit blijven doen omdat ik mij zo gewaardeerd voel”.
“Blijf bewegen”
“Sporten houdt mij op de been. Bewegen is enorm belangrijk. Ook met CRPS kun je lekker in beweging blijven. Misschien wel aangepast met bijvoorbeeld een hulpmiddel, maar het is zeker aan te raden. Blijf ervoor gaan!”.