Ga naar hoofdinhoud
Lettergrootte-+=
Intranet Steun ons Lid worden

Samantha (32), single, woont met haar vader en hond Rico in Terheijden. Ze vindt het heerlijk om met Rico het bos in te gaan of met vriendinnen af te spreken voor een etentje of een bezoek aan de bios. In 2011 veranderde haar leven toen ze door een bedrijfsongeval CRPS in haar linkerarm kreeg.

Haar baan als Quality Inspector kan ze niet meer uitvoeren. Ze zit echter niet bij de pakken neer en doet sinds 2,5 jaar vrijwilligerswerk bij een zorginstelling voor ouderen. Niet voor de vroegere 40 uur, maar als het lukt een paar uurtjes per week.

“Op 10 juli 2011 was ik gewoon aan het werk. Ik moest wat monsters pakken voor kwaliteitscontrole en kwam bekneld te zitten met mijn arm. Toen begon alle ellende”. Een eenvoudige routinehandeling die uiteindelijk heel verkeerd afliep.

“Ik dacht dat ik mijn arm kwijt was”

“Toen ik vast kwam te zitten, was er niemand in de buurt die mij kon bevrijden. Mijn collega’s waren met pauze en ik was alleen. Ik heb zitten bonken, slaan en schreeuwen, maar er kwam niemand. Ik heb uiteindelijk zelf 112 gebeld en ben door de hulpdiensten uit de machine gehaald. Met de ambulance werd ik vervolgens naar het ziekenhuis gebracht”.

“In het ziekenhuis ging alles vrij snel. Er bleek niets gebroken te zijn, maar ik moest een nacht blijven omdat de artsen wilden controleren of de zenuwen niet beschadigd waren. De volgende dag werd ik door mijn leidinggevende opgehaald. Deze bracht mij echter niet naar huis, maar naar de manager van het bedrijf. Niet om te vragen hoe het met mij ging, maar om duidelijk te maken wat ik allemaal veroorzaakt had. Als bedrijf waren zij in slecht daglicht gezet en dat was mijn schuld”.

“Eigen schuld”

“Toen ik het ongeval kreeg was ik 23 jaar. Ik was toen heel rustig en best verlegen. Ik voelde mij schuldig en heb toen, onder druk van mijn werkgever, mijn verklaring aangepast. Ik was heel bang mijn baan kwijt te raken. Deze angst zorgde er ook voor dat ik binnen twee weken alweer aan het werk was. Alleen dat ging niet. Ik ging de ziektewet in”.

“Toen begonnen ook de vervelende reacties van collega’s. Ik zou thuis aandacht tekortkomen en zou het ongeval bewust hebben veroorzaakt. Dat was een hele nare tijd. De opmerkingen hakten er goed in. Een hele tijd later ben ik overgeplaatst naar een andere locatie omdat dit niet werkbaar was”.

“Er is iets niet goed”

“Na het ongeval bleef ik veel pijn houden. Ik voelde gewoon dat er iets niet goed was. Er werd een EMG-onderzoek gedaan om de activiteit van de spieren en zenuwen te meten. Hieruit bleek dat de zenuwen beschadigd waren. Ik kreeg toen gelijk te horen dat ik er met 3 maanden van af zou zijn want zenuwen groeien vanzelf weer aan”.

“3 maanden later zat ik er weer. De zenuwen waren nog steeds beschadigd en de pijn was er nog steeds. Werken ging steeds moeilijker. Ik werd doorgestuurd naar de pijnpoli voor blokkades, fysiotherapie en medicatie. Hier werd de diagnose CRPS gesteld”.

“Toen ik de diagnose hoorde had ik zelfs zoiets van ‘het zal wel’. De arts gaf mij ook geen verdere uitleg en stuurde mij weg met ‘ga het maar opzoeken’. Wel kreeg ik al snel een neurostimulator. Dat was in juni 2013. De neurostimulator haalde de scherpe kantjes er af waardoor ik mij beter voelde. Jammer genoeg kreeg ik veel problemen met de neurostimulator. Elke twee weken zat ik in het ziekenhuis omdat ik de stimulatie niet goed voelde. Veel revisies en batterijwisselingen gehad en uiteindelijk deed de neurostimulator steeds minder”.

“In de tussentijd deed ik nog steeds verwoede pogingen om te blijven werken. Ik wilde niet thuis komen te zitten en deed hier alles voor. Door de pijn, nare opmerkingen van collega’s, dreigingen vanuit het werk om mij te ontslaan begon ik mij mentaal steeds slechter te voelen waardoor ik uiteindelijk ook in een burn-out terecht kwam”.

“Het gevecht”

“Eind 2012 ben ik alsnog een letselschadezaak gestart tegen mijn werkgever. Dit omdat ik door begon te krijgen dat de CRPS niet meer over zou gaan. Deze heb ik gewonnen. Voelde wel dubbel. Ik vocht voor een arbeidscontract van 40 uur terwijl ik maar 1 tot 2 uur per week kon werken. In 2018 is uiteindelijk mijn arbeidscontract beëindigd”.

“Eind 2017 begon mijn grootste gevecht. Het gevecht met het UWV. Ik heb 3 verschillende arbeidsdeskundigen gezien en alle drie hebben ze een andere mening. Ik zou angst hebben om te bewegen en zou gewoon moeten kunnen werken. Nu denkt het UWV dat standaard van CRPS-patiënten. Zelfs de patiëntenvereniging heeft nog een brief voor mij geschreven. Na meerdere bezwaarprocedures ligt dit nu bij de rechter. Hoogstwaarschijnlijk zullen we in hoger beroep moeten gaan. Dit kost mij enorm veel energie”.

 “Ja het gaat goed hoor”

“De CRPS heeft enorm veel invloed op mijn leven. Sinds de laatste jaren durf ik wat opener te zijn richting mijn omgeving. Ik geef niet altijd het standaard ‘ja het gaat goed’ antwoord. Ik kan namelijk niet van mensen verwachten dat ze mij begrijpen als ik zelf niet aangeef hoe het gaat. Toch houd ik het liever voor me. Ik wil sterk overkomen en zeg dan vaak ‘het gaat wel z’n gangetje’. Bij mijn directe omgeving kom ik hier niet mee weg. Zij zien het aan mij wanneer het niet goed gaat”.

“Ik heb vaak het gevoel dat ik verantwoording moet afleggen waarom ik dingen doe of juist niet doe. Dat is niet leuk. Toch heeft de CRPS mij ook dingen gebracht. Ik was voorheen altijd aan het vliegen. Ik kan nu beter stilstaan en genieten van de kleine dingen. Ik durf nu meer voor mijzelf op te komen en mijn gevoel te uiten”.

“Kijk verder dan de buitenkant”

“Ondanks alles probeer ik zo positief mogelijk in het leven te staan. Dat lukt niet altijd. Ik heb ook dagen dat ik aan het janken ben en boos ben, maar ik probeer het dan weer op te pakken”.

“Soms lijkt deze positieve instelling tegen mij te werken. Mensen zien alleen de buitenkant. Ze zien een vrolijke, goed verzorgde Samantha en hebben geen idee wat er binnenin afspeelt. Ik zou willen dat mensen hier meer voor open staan en dat mensen niet gelijk hun oordeel klaar hebben. Kijk eens wat verder dan dat wat je aan de buitenkant ziet”.

Back To Top